9 marca bieżącego roku w par. św. Bartłomieja Apostoła w Łączkach Kucharskich odbyło się spotkanie kandydatów do bierzmowania i rodziców z wizytatorem diecezjalnym ks. dr Janem Wolakiem – proboszczem strzyżowskiej fary.

Na spotkaniu obecni byli także ks. Dziekan dekanatu Wielopole Skrzyńskie – ks. Józef Kłosowski, ks. Proboszcz  i ks. Katecheta.

Spotkanie odbyło się w kościele i przebiegło w bardzo życzliwej i przyjaznej atmosferze. Kandydaci do bierzmowania mieli okazję podjąć dialog z ks. Wizytatorem, a następnie z ks. Dziekanem, odpowiadając na zadane im pytania, związane z sakramentem, który mają przyjąć, bądź z ich życiem chrześcijańskim.

Spotkaniu przysłuchiwali się rodzice kandydatów, którym przy tej okazji dziękujemy za obecność.

Zwieńczeniem spotkania było podpisanie wszystkim kandydatom indeksów, co było jednoznaczne z zaliczeniem egzaminu, dopuszczającego do bierzmowania.

Młodzież będzie mieć jeszcze trzy dni skupienia w ramach już bezpośredniego przygotowania do przyjęcia sakramentu bierzmowania.

Obejmijmy modlitwą naszych kandydatów, by Duch Święty, którego siedmiorakie dary mają wkrótce przyjąć napełnił ich umysły i serca.

Kilka zdjęć ze spotkania znajdziemy TUTAJ. Poniżej link do filmiku.

[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=OMCwZdK9Qvg[/embedyt]

4 marca na ekrany polskich kin wszedł znakomity film pt : ,,Zmartwychwstały’’.

Film Zmartwychwstały przedstawia historię zmartwychwstania Chrystusa. Na prośbę Poncjusza Piłata wpływowy rzymski setnik, Clavius, rozpoczyna śledztwo w sprawie zmartwychwstania żydowskiego mesjasza oraz poszukiwania zaginionego ciała Jezusa z Nazaretu. Ma to powstrzymać powstanie, do którego w 40 dni po zmartwychwstaniu Chrystusa dochodzi pośród ludu Jeruzalem.

Warto obejrzeć !

[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=FOSL21UVwcw[/embedyt]

źródło:youtube

Komentarz do Ewangelii

[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=jIXbgwT42JE[/embedyt]

,,W czasach, kiedy tyle mówi się o zjednoczeniu Europy, św. Kazimierz uczy, jak łączyć. Młody humanista pokazał, że we wszystkich poczynaniach trzeba kierować się dobrem człowieka. On z wysokości tronu zauważał problemy ubogich, dlatego prosty lud ukochał swego Królewicza i nazwał go obrońcą biednych’’. – bp Aleksander Kaszkiewicz

4 marca przypada liturgiczne wspomnienie św. Kazimierza Jagiellończyka niezwykłego patrona Polski i Litwy, gorliwego sługi Matki Syna Bożego oraz wielkiego czciciela Chrystusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie.

Życiorys :

Kazimierz urodził się 3 października 1458 r. w Krakowie na Wawelu. Był drugim z kolei spośród sześciu synów Kazimierza Jagiellończyka. Jego matką była Elżbieta, córka cesarza Niemiec, Albrechta II. Pod jej opieką Kazimierz pozostawał do dziewiątego roku życia. W 1467 r. król powołał na pierwszego wychowawcę i nauczyciela swoich synów księdza Jana Długosza, kanonika krakowskiego, który aż do XIX w. był najwybitniejszym historykiem Polski. “Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu” – zapisał Długosz o Kazimierzu. W 1475 r. do grona nauczycieli synów królewskich dołączył znany humanista, Kallimach (Filip Buonacorsi). Król bowiem chciał, by jego synowie otrzymali wszechstronne wykształcenie. Ochmistrz królewski zaprawiał ich również w sztuce wojennej.

W 1471 r. brat Kazimierza, Władysław, został koronowany na króla czeskiego. W tym samym czasie na Węgrzech wybuchł bunt przeciwko tamtejszemu królowi Marcinowi Korwinowi. Na tron zaproszono Kazimierza. Jego ojciec chętnie przystał na tę propozycję. Kazimierz wyruszył razem z 12 tysiącami wojska, by poprzeć zbuntowanych magnatów. Ci jednak ostatecznie wycofali swe poparcie i Kazimierz wrócił do Polski bez korony węgierskiej. Ten zawód dał mu wiele do myślenia.
Po powrocie do kraju królewicz nie przestał interesować się sprawami publicznymi, wręcz przeciwnie, został prawą ręką ojca, który upatrywał w nim swego następcę i wciągał go powoli do współrządzenia. Podczas dwuletniego pobytu ojca na Litwie Kazimierz jako namiestnik rządził w Koronie. Obowiązki państwowe umiał pogodzić z bogatym życiem duchowym. Wezwany przez ojca w 1483 r. do Wilna, umarł w drodze z powodu trapiącej go gruźlicy. Na wieść o pogorszeniu się zdrowia Kazimierza, król przybył do Grodna. Właśnie tam, “opowiedziawszy dzień śmierci swej tym, którzy mu w niemocy służyli […], ducha Panu Bogu poleciwszy wypuścił 4 dnia marca R.P. 1484, lat mając 26” – napisał ks. Piotr Skarga. Pochowano go w katedrze wileńskiej, w kaplicy Najświętszej Maryi Panny, która od tej pory stała się miejscem pielgrzymek. W 1518 król Zygmunt I Stary, rodzony brat Kazimierza, wysłał przez prymasa do Rzymu prośbę o kanonizację królewicza. Leon X na początku 1520 r. wysłał w tej sprawie do Polski swojego legata. Ten, ujęty kultem, jaki tu zastał, sam ułożył ku czci Kazimierza łaciński hymn i napisał jego żywot. Na podstawie zeznań legata Leon X w 1521 r. wydał bullę kanonizacyjną i wręczył ją przebywającemu wówczas w Rzymie biskupowi płockiemu, Erazmowi Ciołkowi. Ten jednak zmarł jeszcze we Włoszech i wszystkie jego dokumenty w 1522 r. zaginęły. Król Zygmunt III wznowił więc starania, uwieńczone nową bullą wydaną przez Klemensa VIII 7 listopada 1602 r. w oparciu o poprzedni dokument Leona X, którego kopia zachowała się w watykańskim archiwum.

Kiedy w 1602 r. z okazji kanonizacji otwarto grób Kazimierza, jego ciało znaleziono nienaruszone mimo bardzo dużej wilgotności grobowca. Przy głowie Kazimierza zachował się tekst hymnu ku czci Maryi Omni die dic Mariæ(Dnia każdego sław Maryję), którego autorstwo przypisuje się św. Bernardowi (+ 1153). Wydaje się prawdopodobne, że Kazimierz złożył ślub dozgonnej czystości. Miał też odrzucić proponowane mu zaszczytne małżeństwo z córką cesarza niemieckiego, Fryderyka III.
Uroczystości kanonizacyjne odbyły się w 1604 r. w katedrze wileńskiej. W 1636 r. przeniesiono uroczyście relikwie Kazimierza do nowej kaplicy, ufundowanej przez Zygmunta III i Władysława IV. W 1953 r. przeniesiono je z katedry wileńskiej do kościoła świętych Piotra i Pawła. Obecnie czczony jest ponownie w katedrze.

Św. Kazimierz jest jednym z najbardziej popularnych polskich świętych. Jest także głównym patronem Litwy. W diecezji wileńskiej do dziś zachował się zwyczaj, że w dniu św. Kazimierza sprzedaje się obwarzanki, pierniki i palmy; niegdyś sprzedawano także lecznicze zioła (odpustowy jarmark zwany Kaziukami). W 1948 r. w Rzymie powstało Kolegium Litewskie pod wezwaniem św. Kazimierza. W tym samym roku Pius XII ogłosił św. Kazimierza głównym patronem młodzieży litewskiej. W 1960 r. Kawalerowie Maltańscy obrali św. Kazimierza za swojego głównego patrona; otrzymali wówczas część relikwii Świętego.

Źródło – brewiarz.pl

,,Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych ma być wyrazem hołdu dla żołnierzy drugiej konspiracji za świadectwo męstwa, niezłomnej postawy patriotycznej i przywiązania do tradycji niepodległościowych, za krew przelaną w obronie Ojczyzny.”- Lech Kaczyński

Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” jest polskim świętem państwowym obchodzonym corocznie 1 marca. Dzień ten jest poświęcony pamięci żołnierzom antykomunistycznego i niepodległościowego podziemia, ustanowione na mocy ustawy z dnia 3 lutego 2011 roku.

W hołdzie „Żołnierzom Wyklętym” – bohaterom antykomunistycznego podziemia, którzy w obronie niepodległego bytu Państwa Polskiego, walcząc o prawo do samostanowienia i urzeczywistnienie dążeń demokratycznych społeczeństwa polskiego, z bronią w ręku, jak i w inny sposób, przeciwstawili się sowieckiej agresji i narzuconemu siłą reżimowi komunistycznemu…- Początek preambuły Ustawy o ustanowieniu
Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”

Kościół katolicki w Polsce także pamięta o Narodowym Dniu Pamięci ,,Żołnierzy Wyklętych’’. Z racji święta w wielu parafiach diecezji rzeszowskiej, odbędą się Msze św., apele pamięci i koncerty, oddające hołd tym, którzy polegli za Ojczyznę.

Źródło – wikipedia.org
Fot. wykleci.ipn.gov.pl

[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=salpkH7aK9U[/embedyt]

We wtorek, 1 marca, obchody Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” w Rzeszowie rozpoczną się Mszą św. w kościele Farnym o godz. 10.30, a po niej odbędą się uroczystości patriotyczne pod pomnikiem Żołnierzy Wyklętych, przy al. Cieplińskiego.

Natalia Janowiec

43 kilometry – tyle liczyła trasa, jaką pokonali uczestnicy Ekstremalnej Drogi Krzyżowej, która 25 lutego wyruszyła spod parafii garnizonowej p.w. Matki Bożej Królowej Polski w Rzeszowie do Sanktuarium Maryjnego w Czudcu.

Ekstremalna Droga Krzyżowa polega na medytowaniu rozważań i zmaganiu się z własnymi słabościami. Ma charakter grupowy, stąd też podczas przejścia trasy, w razie jakichkolwiek nieprzewidzianych zdarzeń, uczestnik nie jest zdany wyłącznie na własne siły.

Przed wyjściem z domu należało przygotować prowiant, ciepłe ubranie, wodoodporne buty, naładowany telefon, latarkę, podstawowe opatrunki, odblaski. Organizatorzy zachęcali też do przygotowania własnego drewnianego krzyża oraz plików mp3 z rozważaniami Drogi Krzyżowej. Uczestnicy mogli również słuchać rozważań EDK w specjalnej aplikacji na urządzeniach mobilnych. Przydatne były również kijki do wędrówek pieszych. W czasie Ekstremalnej Drogi Krzyżowej – od momentu dotarcia na I stację – obowiązywała reguła milczenia. Wyjątkiem od tej zasady było głośne odczytanie rozważań i modlitwa przy każdej stacji.

W tym pasyjnym pielgrzymowaniu wzięło udział ponad 150 osób w rożnym wieku, w tym duża liczba żołnierzy 21 Brygady Strzelców Podhalańskich. Pątnicy byli podzieleni na 6 grup. Przewodnikami duchowymi Drogi Krzyżowej byli wikariusze parafii garnizonowej: ks. Piotr Mucha i ks. Krzysztof Włosowicz.

Był to piękny czas, który dobrze wpisał się w przeżywany okres Wielkiego Postu, czego świadectwo dała nam jedna z młodszych uczestniczek nabożeństwa: Agnieszka Rakowska. “Ekstremalna Droga Krzyżowa była dla mnie ogromnym wyzwaniem i głębokim przeżyciem, dzięki któremu mogłam doświadczyć własnej słabości oraz części ciężaru, jaki dźwigał Pan Jezus podczas Swojej Drogi Krzyżowej. Był to intensywny marsz, podczas którego średnio co 3 kilometry zatrzymywaliśmy się na stacji wokół kapliczki lub kościoła, gdzie odczytywaliśmy rozważania i krótką modlitwę. Trasę przebyliśmy w milczeniu skupiając się na modlitwie, kontemplacji, medytacji i zmaganiu się z brakiem sił. Z początku nie odczuwałam zmęczenia, jednak wraz z kolejnymi kilometrami i coraz to bardziej wymagającymi podejściami pod górę dawał znać ból stóp, wyczerpanie i dyskomfort związanym z zimnym deszczem ze śniegiem na twarzy. Dodatkowo fragmenty szlaku, którym szliśmy, były pokryte grzęskim, śliskim błotem co także utrudniało sprawny marsz. Gdy dotarłam do celu byłam wyczerpana ale szczęśliwa, ponieważ udało mi się dojść do końca. Wcześnie rano odbyła się dla nas Msza w Czudcu, po której autokarami wróciliśmy do Rzeszowa. Uważam, że tego typu manifestacja wiary jest przede wszystkim ćwiczeniem duchowym. Mimo zmęczenia idzie się dalej, bo główną motywacją staje się wiara. To zmaganie pokazuje własne ograniczenia, które można przezwyciężyć siłą woli i samozaparciem. Był to, mimo trudności, piękny czas otwarcia się na modlitwę”.

Organizatorzy serdecznie dziękują wszystkim za uczestnictwo w Ekstremalnej Drodze Krzyżowej, a także wszystkim tym, którzy wspierali duchowo pasyjnych pątników. Szczególne podziękowania kierujemy do ks. Antoniego Kocoła – Proboszcza i Kustosza Czudeckiego Sanktuarium za serdeczne przyjecie pątników oraz za przygotowany ciepły posiłek.

Ks. Paweł Liszka