Jan z Kęt „przekazywał wiedzę zaczerpniętą z najczystszego źródła”. Zasłynął również z wielkiego miłosierdzia. Nie mogąc inaczej zaradzić ludzkiej nędzy, wyzbywał się własnego odzienia i obuwia, a swoją pracą pisarza-kopisty pomagał umiłowanej braci studenckiej. O jego ogromnej pracowitości świadczy 27 woluminów liczących łącznie 30 tysięcy stron. Święty Jan urodził się w Kętach na Ziemi Oświęcimskiej 24 czerwca 1390 r. Od miejsca urodzenia został nazwany Kantym. Studiował filozofię i teologię w Akademii Krakowskiej, a następnie przez 50 lat był profesorem w tej czcigodnej uczelni. Zmarł w Krakowie w wigilię Bożego Narodzenia 1473 r. Mistrz Jan z Kęt łączył pracę naukową z powołaniem kapłańskim i pracą duszpasterską. Inspirację do wszelkich swoich działań czerpał z Pisma Świętego. W dobie błędów innowierczych okazał się wiernym synem Kościoła, o czym świadczą jego wypowiedzi i pielgrzymki do „Apostolskich progów”. Pisał „… spoglądajmy ze czcią ku Kościołowi, abyśmy mieli życie ze świętymi”. Mistrz Jan z Kęt urodził się i umarł w piątek, a więc w dzień poświęcony tajemnicy męki i śmierci Chrystusa. Był to jakiś szczególny znak, bowiem w całym życiu Świętego dominowała pobożność pasyjna. O jego nabożeństwie do Męki Pańskiej świadczą pielgrzymki jakie odbywał do „Polskiej Jerozolimy” w Miechowie, nazywając je swoim czyśćcem. Całe życie nie jadał mięsa, a w swoich kazaniach i pismach nawoływał do trzeźwości. Kanonizacja Jana z Kęt odbyła się w Rzymie. Miastu i światu ogłosił go świętym papież Klemens XIII w 1767 r. Działo się to niemal w przededniu katastrofy dziejowej Polski. Dlatego Ojciec św. w modlitwach kapłańskich polecił całemu światu modlić się za naszą ojczyznę: „Ty, któryś prośbą o pomoc nie wzgardził, ochraniaj ojczyste państwo – Polacy i obcy Ciebie błagają”.
